'Her Red Raincoat'

When it falls,and patters
With my thoughts about her;they are mine
I clip my handkerchief-painted dolphins
Around the left corner of my chest
And be a child again,to be loved.

My tangled hair,they sail free,
Alone in the warm breeze of her fragrance
Mingled addictively with the smell of mud-
By the very first drop.We are growing,
If one could stop us.

My half-folded pant,blue shoes
With the colors-her love
Is what that I would wear or not.
They soothe,and bring her near
When it starts raining,and I would say.

'It's raining dear so I have come
To ask your love,well kept so long
If it could fit,now why it won't!'
Then I shall have-her 'Red Raincoat'.

(So I could add my name in it)
 
~ Shashi Raj Pandey

प्रश्नहरू...

कुनै प्रश्न यस्ता हुन्छन्
आफैलाई सोधिहेर्छु,
खोजिहेर्छु आफू भित्रै
कतै लुकिरहेका-
ती सत्यहरू।
भोलि,
मलाई सोध्नेछन् यी
किन यहाँ शहर टुक्रिएर सडक,
सडक च्यातिएर गल्ली,
गल्ली एक्लिएर सुन्यतामा हराउँछ।
कसैको सोचाइमा पनि
किन यहाँ म हामी हुन सक्दैन,
किन हामीमा म अट्न सक्दिन,सकिन।
खोजिहेर्छु आफू भित्रै
किन अचेल यहाँ निरश म'हरू
गल्ली रुङ्दै बसेका,
आफ्नै छाँया देखि तर्सिएर
रात छोप्न बसेका।
यी बादल भित्र लुकी हेर्ने
जुन किन डराउँछ
साथी लाग्थे ताराहरू
बिहान् किन हराउँछ।
आफैलाई सोधिहेर्छु,
खोजिहेर्छु आफू भित्रै
कतै लुकिरहेका-
ती सत्यहरू,मेरो जिन्दगीमा।

~ शशिर

हामी

हामी,
संगै बसेका रित्ता भाँडा
जुधछौँ,बज्छौँ घरि-घरी
एकको सुर अर्कोलाई झर्को
जीवन बित्छ यसैगरी ।

हामी,
खोक्रोपनमा आडम्बका रेखाहरू
लेखिन्छौँ,मेटिन्छौँ घरि-घरी
एकको भाग्य अर्कोलाई आहरिस
जीवन बित्छ यसैगरी ।

हामी,
निर्लज्जामा आदर्शका गुन्ठाहरू
बोकिन्छौँ,फ्याकिन्छौँ घरि-घरी
एकको उपदेश अर्कोलाई बोझ
जीवन बित्छ यसैगरी ।

हामी,
अविश्वासमा हुर्किएका सपनाहरू
टाँसिन्छौँ,च्यातिन्छौँ घरि-घरी
एकको सफलता अर्कोलाई दुर्भाग्य
जीवन बित्छ यसैगरी ।  

हामी को हौँ र आखिर?
हामी,
फगत,
अचेतनामा मान्छेरुपी लाशहरू
लुछिन्छौँ,सिद्दिन्छौँ यसैगरी
रात-दिन लडिरहन्छौँ बेअर्थ
जीवन बित्छ यसैगरी।

~ शशिर









 

जन्मदिनको शुभकामना!

आजकै दिन,साँझ परेथ्यो

जब तिमी जन्मिएथ्यौ,

सबैको प्यारो, कान्छो  बनेर

म जस्तै।

बाबा हर्षले सुम्सुम्याउन थाल्नु भयो,

आमा,तिम्रो मुहारमा आफ्नो भविश्य देख्नुभयो,

चन्द्र टल्किएझैँ,हिस्सी पारेको,

एक दिब्य कल्पना तिमी,स्नेह पोख्नुहुन्थ्यो।

तिमी बोल्न खोज्थ्यौ,

सब हाँसिदिन्थे,केबल उनी बुझ्थिन्

आमा थीइन्।

तिम्रा कलिला गोडा कुदाउँला झैँ हल्लिएका,

गुटुमुटिएर तिमी भोलि कुर्दै थियौ,

दिन,महिना बर्ष गन्दै।

मुठ्ठी सानो कस्सिएको,खुला पर्यौ

हातका रेखाहरू जोडिदै छुटिदै

लछ्छिन बेर्दै बसेका,

गोरेटोले बाटो पछ्याएझैँ

भाग्यका कुलाहरू,सफलताको खोलामा मिसिएका,

कति सालिन,कती सौम्य।

हामी उहिलेकै साथी थियौँ,

रगतको नाता नजोडिएपनी।

हाम्रो गाँस फरक थिए,भोक एउटै

तिम्रो भोजनमा म भरिएको छु

अघाएको छु,थाहै नदिई

कति पटक।

हाम्रो यात्रा भिन्न थिए,गन्तब्य एउटै

अग्ज्ञानतामा हराउँदा तिम्रो हात समाएको छु

उभिएको छु,तिम्रो साथ पाई

कति पटक।

तिमी मेरो आँशु पहिल्याउँछौ,मुस्कान दिन्छौ

हृदयको भरोसा भएका छौ

तिमी असफलतामा प्रेरणा दिन्छौ,उदाहरण बन्छौ

बाटो देखाएका छौ।   

आजको दिन,म सम्झन्छु हाम्रो मित्रता

बनीरहोस,अटल हिमाल झैँ

चम्किरहोस सदैव प्रकाश बनेर,

क्षितिज सम्म।

मेरो यहि कामना,

तिमी फुलिरहनु,हर मौसम

सुवास छरिरहनु,माया बाँडिरहनु।

यो मित्रताको मिठास कहिल्यै नबद्लियोस,जूनीभर

यहि शुभकामना!

~शशिर 

 

'पिता वर्षमान'

'ज्या पहिलो गाँसमै ढुङ्गा!होइन तिमिहरू नाथे चामलनी राम्ररी केलाउन सक्दैनौ',वर्षमान बहुलायो।भरदिनको कामले लोद फर्किएको,स्वास्नीलाई आँखा तर्दै एक थुप्रो भात हातमा ओकल्यो र आँगनमा मिल्क्यायो।बुढी चाँही कालो मुख लगाएर केही नबोली चोटाँ उक्ली।हुनहुन्तिदै बर्दलीको ओछ्यानमा गीत गुन्गुनाइरहेकी छोरीको कपाल समाती,जरासम्मै।'बङ्गीले एउटै काम पुरा गर्दिन्।तँलाई के को चटारो ए डङ्किनी!'जोडसँग भुत्ल्याउन लागि।छोरी पिल्ल आँशु झार्न थाली।सानै थिई।अनुहारभरी सिँगान र आँशु पोतिएको थियो।कोइली देवीले गाउन छोडिन्,नाके स्वोरमा केही बजिरहेथ्यो।केबल शब्द थिएन।

'तल घिच्न मर्।'आमा सराप्दै तल झरी।छोरी सुक्क-सुक्क आँखा मिच्दै भान्छा ओर्ली।हातले धेरै घिर्श्याएर आँखा राता-राता भएका थिए।कपाल चार दिशा जिङ्रिएका,मुहारमा सिँगानका पाप्रा टुकीको मधुरो प्रकाशमा चाँदीझैँ टल्किएका देखिन्थे।केही बोल्न सकिन,अगेँना छेउ टुक्क्रुक बसी।आँसु अझै रसाइरहेका थिए।आमाले थाल बजार्दै रिस देखाई।अझै फत्फताउदै थिई।वर्षमान केही नबोली अम्खरा च्यापी बाहिर निस्कियो।चुठेर सोझै चिलिम बनाउन अगेँनामा आइपुग्यो।बुढीको गन्थनमा खासै चासो देखाएको थिएन।छोरी अझै रुदै थिई,अनी खप्न सकेन।

'होइन कति पिट्छे यो बालखलाई।भर दिन गाउँ चहारेर दुनियाँको कुरा कट्दैमा फुर्सद छैन,बित्थामा छोरीलाई कुट्छे।केके न गरेँ भन्ठान्दी हो।'

बुढि केही मथ्थर भई।क्ष्यणभरमै छाती चिसिएझै भयो,हातमा अनौठो कम्पन थियो।मनमा बिचित्रको ग्लानी पलायो।चुलोको मुखनेर अगुल्टो ठुस्न खोजी।आगो तोडले दन्कियो,रापले शरीरै डढाउँला झैँ गर्यो।उसको मन त्यसै पिल्सिएर आयो,डाहले थलिई।मायालु नजरले छोरी तर्फ हेरी,रोऔला झै गरि।आमाको मन थेग्न सकिन।आँशु बर्सी हाले।'जा गएर मुख धोएर आ!कस्ती घिन्लाग्दी भएकी।अब ख्याल गरेस्।',निकै बेर पछी रुन्चे स्वोरमा बोली।छोरी आँखा मिच्दै बाहिर निस्किई।वर्षमान हुक्का ट्वार्-ट्वार पार्दै स्वास्नी तर्फ आँखा सोझ्यायो।उसका आँखा रसाएर आए।छोरी दैलोबाट आमा बाबु नियाली बासी।उसले बाबु रोएको कहील्यै देखेकी थिईन।सोची मेरो पिता जस्तो कोइ छैन।

~ शशिर

अहो युवा!!-(लघुकथा)

उ बसन्तपुरको एक सुकुल होटेलमा लडेर बसेको रहेछ।म पुग्दा एकसुरले चुरोट तानिरहेथ्यो।आकासै छुवाउँला झैँ धुवाँको मुस्लो फुकिरहेथ्यो।निकै मेहेनत गरेर धुवाँको 'चक्रे आक्रिती' जस्तो बनाउन खोज्थ्यो।कतीखेर खुसी पोख्थ्यो र फेरी त्यही खेलमा लाग्थ्यो।प्राय सक्दैन्थ्यो,अनी दलान हेर्थ्यो,भित्ता चिथोर्थ्यो।शायद धेरै भएको छैन उसले चुरोट खान थालेको,घरी-घरी खोकी रहेथ्यो।म आएको देखेर केहीबेर अकमक्कियो।दुबै हात फिँजाएर गुम्सिएको धुवाँ छाट्न थाल्यो।छरपस्ट बियरका सिसिहरु यताउता मिलाएझैँ गर्यो।अनी छेवैको सुकुल तेर्श्याएर बस्न भनी देखायो।म भने त्यतिन्जेल उसलाई एक कुनाबाट नियाली रहेँ,मुर्ती बनेर।कतै हराएझैँ,सोच विहिन म-निकै बेर पछी चेत खुल्यो,सोचेँ 'अहो युवा,कता तीर??'।
~ शशिर

यात्रा खोज्दैछु

बाटो भुल्ने बानी मेरो,
डोर्‍याउँछ कता यो गोरेटो!
पुग्नु कस्तो गन्तव्यमा
हिड्नु नै त जीवन हो।

घरी-घरी बिर्सिदिन्छु,
बन्धनका यि ज्ञान निती
घर भित्र-सहरहरु,
जात्रा लाग्छ नित्य रिती।

आफ्नो के यो,थियो र खोइ
मित्र तिमी भित्र देख्दैछु।
चेतनमा अचेल यहाँ,
मन बहलाउने यात्रा खोज्दैछु।

©Shashi Raj Pandey 
20.07.12 

अराजक!!

मलाई मेरो पेसा-धर्म बिर्सी भन्छ अराजक
देशको माया खुम्च्याएर एक्ली भन्छ अराजक।

तल्लो जात तेरो मेरो माथि भनी झुक्याउँछ
भाई जुधाई मुख मिठ्ठ्याउँछ मौका छोप्छ आराजक।

'यो तेरो,एती तेरो',भागहरु जन्माउँछ
मौका पाउँछ,खुसुखुसु बेचिदिन्छ अराजक।

सिमा कोर्छ,आमालाई सन्तान छान्न तर्साउँछ
धुर्त,बुद्दीलाई हृदयको बैरी बनाउँछ अराजक।

अधिकारको डन्क फुक्छ,समान्ताको पाठ फलाक्छ
निमुखालाई तेर्साएर खाने सोच्छ अराजक।

बजारु छ,हरेक रात नैतीकताको गफ लडाउँछ
गरीबको गाँस खोस्छ कुबेर बन्छ अराजक।

©Shashi Raj Pandey 
20.05.12

सत्य कस्तो??

यहाँ भीडभित्र बसी आफ्नो
स्वर खोज्नेहरु,
मुर्ख कहलिन्छन ब्यर्थै,
सत्य जती फालके पनि।

सुन्ने कती??बुझ्ने कती??
सत्य न देख्न मिल्छ
न त सुन्न नै।

तिमीले जे देख्यौ त्यो भन्यौ
कती पुरा भन्यौ,
कती भुल्यौ ,बिर्सियौ
अनी,
तिम्रो सत्य के अझै
चोखै रह्यो?
बेदाग,निर्मल
हिमाल झैँ।

म डराउँछु त्यसैले
मेरा प्यारा सत्यहरु
आफ्नै परिधिमा खुम्चिएका
लडिरहेका निर्जिब लाशहरु,
अस्तित्व खोजिरहेका।।

©Shashi Raj Pandey 
31.03.12

हराएको म!

कथाहरु बिच आज यस्तो कथा लेखिँदैछ
आफुभित्र हराएको पात्र खोजिँदैछ।।

रमाउने बिहानीमा उमङगका किरणहरु
इश्पर्शमा मौलाउने पात्र खोजिँदैछ।।

श्रिङ्गारिने सुन्दरतामा प्रकृतिका स्वरुपहरु
सालीनतामा सन्तोशीने पात्र खोजिँदैछ।।

जन्माउने प्रयासमा सफलताका बिम्बहरु
नैरास्यमा नटुक्रिने पात्र खोजिँदैछ।।

कथाहरु बिच आज यस्तो कथा लेखिँदैछ
आफुभित्र हराएको पात्र खोजिँदैछ।। 



©Shashi Raj Pandey 
28.03.12

Just One More Turn!!

In air,
the tossed coin
Revs so well;head and tail
You win a time-you lose again!


Why gamble on;yours blurred fate!
Or have it done
The winners run
What makes the difference 
Is just one more turn!!




© Shashi Raj Pandey
02.10.2011