Happiness

Subtle moments of happiness
They don't grow or are rooted
They just sail again and again
Like leaves in the wind's waves.
But you always wanted it named
O' this and that-big and strange
I wish you'd ever looked that way
A beautiful world that you've framed.

~Shashi Raj Pandey

Living A 'Subconcious' Mind

Dreams,don't kill me
I give up.
I know you are a ghost
And you can.
If you ever begin
No one can stand against
And you won't let them
To follow naive child's heart
Or I'd have lived happiness
With joy and celebration
You kept it away.Well, wise?
You are so young and full of hopes,
If you don't kill me.But
You can and will
Because I know you are a ghost.
A ghost within.

~Shashi Raj Pandey

Following Back

How often I don't know,but always it is
They've looked at me and my melancholy.
I've waved them back-not that I wanted to
Why today won't last but ends up slowly.

Then a thought of love,so young.So old
Is a happy heart.It grew in a blissful play.
And faced all the odds but where are they
Tears,you naive they will find their way.

A life to learn,and you've watched me back
The most they came-the worst my choosing.
Well can it be someday when there's no past
But all living today.And no pain of losing.

How often I don't know ,but always it is
Solitude will be the greatest form of living.
And if something stays and it'd survive
It wouldn't be doing magical but just being.

~Shashi Raj Pandey

Sunshine

What a beautiful day today
All I can see is deep blue sky
Like entire` ocean's up there
Though I haven't seen it alive.
Not with my eyes,not to this life
I've felt it on my feet.It's not dry
But moist.As stream touches me,
Nurtures my soul.As wind goes by
And wave of white clouds floats
Softly over my head.I am tingled,
Blossomed.With emotions and love
To you O' nature,my love.I am alive.
I am contented.More than any.

~ Shashi Raj Pandey

Upon My Deathbed

I'd ask for nothing upon my deathbed
As I might have got what I'd lived for
By then.And I won't yell at you so bad.
'Just give me a day I had dreamed of '.
Where children's dancing,barefoot
And singing their rhymes of innocence
Holds birds to do chorus for them.
Where chirpy sounds of joy and wisdom
Puts wings to hope and they fly high
Not just to realize a better dimension
But to enjoy the beauty of perception.
Where we all live our heyday and
Nobody suffers with their choices.
It never attempts to kill but saves you
Rather with a mellow caress.And
There's always love for the leftovers.
Then you won't envy rather aspire,I'd pray.
Or you might say,'You've lived too much.'
Upon my deathbed.

~ Shashi Raj Pandey

प्रत्यक शुक्रबार रत्नपार्कमा…( एक अंश)

मान्छे त्यसै कमजोर हुदैन र पनि सबैको जीवन कुनै न कुनै सुरको स्प्रिङमा अड्किएको छ।त्यसैले उ डराउँछ,कमजोर सोच्छ,हुन्छ बेला मौका।म पनि। 

हिजो जस्तो लाग्छ शिरिशका फूलहरू हावाको मन्द बेग संगै यता ऊता टहल्दै बटुवाको पाउमुनी वास बस्न आइपुग्थे।यो शहर कती सुहाएको लाग्थ्यो,निलाम्मे। कुनै कलाकारको क्यनभास जस्तो -अनी कसरी म पारिजात र  सकम्बरी सम्झथेँ,एकैसाथ विशालनगरको त्यो घरमा।तर अहीले सब फेरिएको छ।पुरै सडक कुरुप छ जसरी मान्छे र तिनका मन पनि।"उसो त सुन्दरता अस्थिर हुन्छ आफैमा।त्यसको पछी लाग्नु नै मुर्खता हो।",म सोच्दैछु भिड भित्र गुम्सिएर।बाटामा मान्छेहरू बेमौसमी मन्सून र नगरपालिका सराप्दै हिड्दैछ्न।हिलोले शहर मातिएको छ,कुनै जड्याहा जस्तो।

म देख्दैछु सडक निर्दयी छ यहाँ।रत्नपार्कमा बसेर उ मलाई डर बेच्दैछ।म सोचमा छु।आज कसरी कसरी उसले म फेला पार्यो,कमजोर म।छेवैमा मान्छे को तौल नाप्ने घडी जस्तो मसिन छ,प्लास्टिकको निकै पुरानो देखिन्छ।छोटा कपडामा हिलो उसै पोतिएका छन्।सिर नअटाउने ढाका टोपी अनी सानो बटुको,त्यसमा जमेको पानी र डुबेका केही सिक्काहरू।यहाँ वजन जाँच्ने फुर्सद कसलाई र खोइ,म भुन्भुनाउँछु।उ ओत खोज्दैछ,पाउँछ तर रोज्दैन। ओतमा उसको परिवार भिज्थ्यो सायद।जिवनमा धेरै पल्ट यस्तो हुन्छ।केही कुरा खोजिन्छ,पाइन्छ पनि तर रोज्न सकिदैन।खोइ किन हो।कमजोर भएर??

म उसैको छेउ हिड्दै छु अहिले।उ सधैं बस्ने ठाउँ हो त्यो रत्नपर्कको।हाम्रो भेट हरेक हप्ता प्राय शुक्रबार पर्छ र पनि म उसको परिचयमा पर्दिन लाग्छ।सुन्दैछु छेवैमा सधैंझै मादल बजिरहेछ, कति मिठो ।'अस्तीको शुक्रबार एउटा मन्डली टोली आएर उसको आम्दनी खाइदियो।त्यो त उसको भाग!उ त झन् देख्दैन पनि।कस्तो!यहाँ सबै आफ्नै लागि बाँची रहेछन्,यो शहर नै उस्तो।',म साथीलाई सुनाउदै थिएँ एक दिन।"म" सुन्ने साथीलाई ।

म भित्र-भित्र उ सँग बोल्न खोज्छु,सक्दिन।उ मलाई देखे झैँ गर्छ खोइ कसरी, आभास सायद तर मुस्कुराउदैन।मेरो गुरु उ।जिवन बुझाउँछ तर बोल्दैन,टोलाउंछ केवल।उमेरमा उ मेरो बाबु जतिको।मलाई पोल्छ यो कुराले।म आफैलाई घृणा गर्न थाल्छु,प्रत्यक शुक्रबार रत्नपार्कमा।यो कस्तो डर बेचिरहेको।उ नै किन यहाँ?अरु किन यहाँ??किन यस्तो??   

~                

Old and the unborn

My child,
If you ever born,and
They ask for your father
Blessed you'd say,won't you?
When I am gone.

Be strong,my child
Cursed,they will impose upon
You and your family.But
They don't know a thing!
You know,
It's made.The truth can't be!
Lucky you'd say,won't you?
When I am gone.

Keep me alive,my child
But they won't let you,And
I will survive in you.
If you let me in-I won't run,
I never had.
Coward ,they'd pronounce
Brave you'd say,won't you?
When I am gone.

My child,
Leave them alone,they are not yours.
Don't let that eat you-grow.But
If you ever wish,and
Dream sounds you lonely
Just look me up,
It's not dark here.And
they won't believe ,
But you.
I will shine in your eyes
And play with you,'O' mountain's king..'
And you will see me again,well
Then I won't laugh but smile!
~ Shashi Raj Pandey

Melancholy

When you look at things
and they take your eyes
and you sob out loud.
When you feel a soul
that was there
has now left you
and you can't beg for what you don't deserve.
Your life hides and the sky seems darker with stars, moonlight.
They won't bring joys
but burn your face.
and then you will see what is like to be me
and we can weep together my friend. 

~Shashi Raj Pandey

यथार्थ

मलाई लाटो नभन
केबल मनको कुरा नबोलेको मात्र हुँ
म बुझ्छु सब कुरा,
हृदय खोलेको छु।
मलाई बहिरो नभन
केबल मनको कुरा नसुनेको मात्र हुँ
म उन्छु सब भावनाहरू,
विचार जोडेको छु।
थाहा छ,यहाँ
सुन्नेहरू धेरै छन्,
म बहिरो।
बोल्नेहरू धेरै छन्,
म लाटो।
म बुझ्छु,
यहाँ यति बोलिन्छ ,
दिन-रात,उस्तै कुरा-
न कसैले सुन्छ,
न कसैले बुझ्छ।
केबल बोलिरहन्छन्
निरर्थ,निरन्तर।
यो भिड हो,हरे निर्जिव हामी
कति लाटो,कती बहिरो
को लाटो?को बहिरो?
~शशिर

हराएका पाईलाहरू (एक अंश )

उसलाई धेरैपछी देखेर होला म त्यसै गलेर आएँ।मन मस्तिस्क जमेझैँ भयो।शरीर गह्रौँ पथर जस्तो अडिग अचल भए।मुटुको ढुकढुक ध्वनी कन्चटका नशा-नशा दौडिएर उछिटिउँलाझैँ आँखिभौँतिरलम्कीरहे।जितुँलाझैँ त्यसै बेजोडका श्वास-प्रस्वासले झन् ठुलो अवाज जन्माइरहे।म झन् झन् अनियन्त्रित सोचहरूमा घेरिदै गएँ र उमकन पाइन।    

'भाई चिया थप्नु हुन्छ??'
'भाई..'
'हँ।'
'भाई चिया थप्नु हुन्छ सोधेको।'
निकै नजिक आइपुग्दा मैले आफ्नो छेवै खप्टाएर राखिएको पतलो कुर्सी तेर्स्याएँ।धुलोले एक मसिनो पत्र पारी बसेको,सेता रुमालको एक फेरले दुई तिन पल्ट पुछिन्।उसैमा दागका केही चोक्टाहरू मेटिन अटेर्छन्।उनी त्यसलाई सहर्ष स्विकारेझैँ देखाउँछिन।ह्रिदयमा फक्रिएको हर्ष ओठबाट छल्किन पाउँदैन।म बुझ्छु।उनी टोलाई रहन्छिन,बोल्ने जाँगर देखाउँदिनन्। 
उनीबाट केही ननिस्किएपछी म आफैँ सुरु गर्छु।'कस्तो छौ?खुसी छौ?सुखी छौ?'ठाडा प्रश्नहरू।
मसंग सायदै सोध्न केही थियो।भेटौँला र सोधौँला भनि केही साँचेको पनि थिईन।र पनि म बोलिनै रहन्छु,प्रश्नै प्रश्नहरू थुपरी रहन्छु।        

म एकोहोरो भन्दै गएँ,'तिमीले मलाई दोस दिन पाउछ्यौ।भन्न पाउछ्यौ।म अझै उहिनै छु।केही फेरिएको छैन।'म आवेगमा भुन्भुनाइरहेछु।
खोइ किन हो उसका आँखाहरूमा मेरो सोधाईको केही प्रभाव छैन।म एक्लै फत्फताइरहेझैँ उनी केही हलचल देखाउँदिनन्।सायद मेरो अप्ठ्यारो सुरुवातले हुनसक्छ। म आफूलाई कति नै प्रगतिशिल किन नभनुँ,म आज'मा बाँच्न नसकेको मान्छे।म बुझ्छु,मैले उसको नारी अस्तित्वलाई चलाएको छु र अबको हाम्रो सङ्घर्ष अस्तित्वको हुनेछ,अहमंको हुनेछ।
उसबाट अझै केही फर्किएन।म एकसुरले बोलिनै रहेछु।मलाई धेरै भन्नु थियो।
'आफूलाई समाज सामु जतिनै लुकाए पनि,सत्य त्यहि हो र रहने छ।मलाई भन्न अप्ठ्यारो छैन,म आफुलाई हारेको महसुस गर्छु,उपेक्षित ठान्छु,कमजोर मान्छु।म तिमीलाई  भनिरहनेछु,मलाई भन्न केही सरम छैन अब।म टालिएको भाषा जान्दिन,मलाई राम्रो हुनु छैन,राम्रो देखाउनु छैन।यही मानेमा म निडर पनि छु होला।भलै छातीमा बहदुरीका कुनै तक्मा भिरेको नहुँला।घरका भित्ताहरू सुन,चाँदी या पित्तलका सिक्काहरूले नसजिएका होलान्।मलाई त्यसको रहर छैन,लालशा छैन।कसैको इर्श्या पनि छैन।थाहा छ मलाई,यहाँ प्रत्यक तक्मा भित्र कतै एक काँतर कथा लुकेको छ।नडराइ बहादुर हुन सकिन्न।असफलताको बोझ नबोकी सफलताको यात्रा भेटिन्न।यी कुरा कसले भन्देओस्।'
'भाई चिया थप्नु हुन्छ??'
'भाई..भाई...!!'
'भाई चिया थप्नु हुन्छ भनेको??'
'हजुर??' 
'निकै अबेर भयो आज त।पसल बन्द गर्न पनि ढिला भयो।तपाईँ नी घर लाग्नुस् आजलाई।कालजमना ठीक छैन।राती धेरै बाहिर बस्नु निको हुदैँन।'
'भाई..भाई...!!'
'हजुर??'
~ शशिर